chinees dagboek, mei 2005

17/5
Eerste indruk: veel volk, veel verkeer. Veel mensen die geen neiging hebben om iets te zeggen wegens Engels onkundig… Zij die het wel kunnen heel enthousiast, zoals de piccolo aan het hotel. Al twee keer een uitleg hoe mooi het hotel wel is en dat hij niet veek engels kent. Bob, de lokale agfa man, is ook plezant. Vlot om mee te werken, en nog toffer om mee op stap te gaan. Zo gisteravond naar het restaurant van de jeugd geweest. Het zit er dan wel vol met alle leeftijden maar da’s een zoals bij ons “the great wall”, niet in iedere rest staat er een grote muur… Het was echt eten uit je bakje, en ongelofelijk met wat ze allemaal afgezeuld komen. Maar … Geen rijst! En let op van rode dingen! Zij eten ze alleszins niet op, en ze zijn enorm straf. Zalig: scampi’s in zoute broodkruim. Lekker: peking duck in een pannekoekske met bruine saus. Voor iedere dag: mixed vegetable. En om gaten te vullen: soep met allerlei ongedefinieerd… Gelukkig: alle smaken blijven binnen ons patroon, maar ik denk dat Bob reeds een selectie aan de bron maakte: hij vroeg bv. voor het kiezen van de menu of ik kikker eet… Indrukwekkend: je kiest van een foto-menu, en wat je krijgt ziet er even mooi uit als op de foto. De Quick kan er nog iets van leren.

18/5
Amai, t zat er vanmorgen bijna op. Wekker niet afgelopen of onbewust afgezet en dan natuurlijk bijna twee uur te laat beneden. Vreemd: wakker gemaakt door iemand van t hotel met twee toestellen op een kar. Weet niet wat bedoeling, maar ik had de indruk dat ik daar moest opzitten. Gelukkig van die bizarre pippo, anders was ik nog veel later… Bob nam het blijkbaar niet kwalijk da’s al goed… Ontbijt dan maar rap genomen. Blijkbaar ook weer een hele maaltijd. Onderweg naar demo-center veel last van stof en licht in mijn ogen. Volgende keer zonnebril…
Mooi: als ze hier op een pc een chinees karakter willen typen, typen ze het eerst met onze tekens en de pc zet dat dan om…
Middageten is blijkbaar belangrijk, en ieder heeft zijn eigen uur. Ik ga geen honger lijden…
Idd. we zijn hier naar een rap restaurantje gaan eten. Noedels met kip. Heb ook champignons, gember en munt gevonden. Heel lekker, maar lastig met chop sticks, zelfs al doen ze een geste en krijg je ook een soeplepeltje…
In de loop van de namiddag kwam Christine aan. Bob ging haar oppikken in het hotel. In de tussentijd was er een zekere Agfa-er, meneer Fang, om mij te helpen. Ik begon net aan raw-image analyse en dan is het altijd handig je beeldformaat te kennen. Om het ijs wat te breken ging ik het Fang vragen, maar ik kreeg alle beeldinfo, behalve afmetingen. Duidelijk probleem met zijn Engels.
Avond en Bob wil ons meenemen naar hetzelfde resto van gisteren. Deur sluit weldra, dus raden ze ander resto van zelfde eigenaar aan. Even lekker. Wel grappig: getuige van het lokale zat-wordingsritueel “kampeh” van een groep oudere mannen.

19/5
Eens op het gemak ontbeten. Wel straf: ze zetten in het buffet perfecte nep-appels. Liep er met open ogen in, of waren ze niet zo goed open door de slaap?
Op weg naar demo center sloeg het kopzeer ferm toe, ondanks een zonnebril. Gelukkig kon ik wat van Koens metingen delegeren, zodat ik al flink kon opschieten met het grote rapport. Gewerkt tot een eind in de middag. En dan eerst naar Agfa-Beijing, materiaal afzetten en een theetje drinken met de kuisvrouw die efkes de receptioniste van een multi-national vervangt. Fantastisch hoe weinig engels je moet kennen om de telefoon op te nemen een gasten binnen te laten. Maar alles met de glimlach…
Hop naar het hotel, een snack en een drankje bestellen. We betalen meer pp. dan we gisteravond voor een volledig maal met drieen betaalden (72yuan). Maar natuurlijk, je zit dan ook in een design hotel ipv een klassiek staatsresto.
De tour voor zondag is besteld: tien an men, verboden stad en muur. Met vijf agfa-aanverwanten stappen we op een bus van +/- 20 man. Naar het schijnt een schone rit: dan zie je ook eens hoe mensen op het platteland leven.
Alleen met Bob naar het restaurant. Ze beginnen er ons te kennen en blijkbaar loeren ze naar diene blanke met zijn stokjes. Het lukt redelijk goed, als het maar geen pasta is.

21/5
Gisteren leken ze op het demo center heel gelukkig: ze gingen dit weekend op “team-building” activiteit. Daardoor moesten we wel zorgen dat onze testen tegen de middag klaar waren, en dat was dan ook zo. Wel een spannend iets: om de compressiekracht te meten pikte ik de weegschaal uit hotel mee. We beeldden ons al in dat het hotel ons op de vingers zou tikken, maar niets van, oef…
Dan doorgereden naar het Military ziekenhuis. Heel grappig, na wat afspraken over de volgende week, bleek de dokter zo enthousiast dat op het moment dat we over foto’s praatten meneer graag op de foto wilde. Hij vroeg zelfs om naar de ingang van het ziekenhuis te gaan om daar ook enkele foto’s te nemen. Hij moest en zou tss. de twee Belgen staan, ook al waren we allebei een kop groter.
Op de terugweg liet Bob de taxi-chauffeur langs het centrum van de stad rijden. We zagen de hoofdstraten met belangrijke gebouwen, de grote hotels (ik had al het geval dat wij in een chique hotel zitten…) en moment supreme: we zagen de entree van de verboden stad, en reden over tien an men.
Vandaag ook weer naar het Military geweest. Het regende, dus zag alles er anders uit, maar het is nog altijd warm. In het Military werd ik geassisteerd door een verpleegster die cassettes uit het systeem pakte, exposiesettings instelde en op de exposieknop drukte. Intss. haalde Bob de ruwe beelden in het systeem. Ik moest alleen nog mijn plexy-platen op het systeem leggen. M.a.w. nog nooit zo gesoigneerd geweest… Wel vreemd: na een exposie wachten ze enkele seconden tot de straling weg is. Dit werd hen zo opgedragen, dus heb ik proberen uit te leggen dat het niet zo is, maar ik heb wel de raad gevolgd. De verpleegster was nl. bezorgd omdat ik steeds zo rap in de zaal liep…
Morgen uitstap naar Tien an men, verboden stad en de grote muur. Ik vrees wat voor japanse toestanden, maar ja, we zullen wel in groep reizen, dus da’s wel plezant. Spijtig dat we de ming-graven niet zullen aandoen. Hopen op goed weer…

23/5
Ewel, ’t is hier de moeite. Gisteren eerst het tien an men gekruist en dan naar de verboden stad geweest. Het plein is wel groot, maar het loopt er vooral vol volk. Het maakt alleszins geen zo’n vlakte-indruk als Plaza de la Revolucion in Havanna. Ik zal er wel nog eens terugkeren om het mausoleum van Mao te bezoeken. Te zien aan de drommen volk, is de man nog steeds populair…
Verboden stad doet echt on-echt aan. ’t Is maar doordat je de renovatie-werken ziet, dat je doorhebt dat je er echt bent. Anders zou je denken dat je in een film rondcrosst… Wel spijtig dat het echt rondcrossen was, wegens het drukke programma van de trip… Een mens zou al graag eens langs de lange muren slenteren, of zoals Bob aanraadt en wester vleugel met meer schatten ook eens nader bekijken. Ik had wat het gevoel een Japanner te zijn die overal rap foto’s trok om thuis na te genieten…
Volgende stop: een werkplaats plus winkel voor jade producten. Indrukwekkend wat en hoe ze het allemaal ermee uitspoken. Maar eerlijk: het soort steen staat mij niet echt aan, en al evenmin ben ik geïnteresseerd in hun beeldjes of juwelen dat ze ervan maken.
Volgende stop: friendship store. Eerst een fabriekje waar ze Cloisonne vaasjes maken, i.e. een bepaalde techniek om porselijn-achtige vazen te maken. Mooie techniek, maar alweer evenmin mijn smaak. In de shop hebben ze er wel allerlei souvenirs. Van vazen tot levensgrote beelden van krijgers, van t-shirts tot schilderijen, van thee tot kalligrafie setjes, … Naar het schijnt wel deftig geprijsd. Ik zal het zien in Beijing…. Dan nog efkes eten (matig restaurant) en dan hop eindelijk naar de muur.
Aldaar aangekomen kregen we de keuze: links met steilere stukken, rechts vlakker maar van op afstand overlopend van het volk. Ondanks mijn hoogtevrees kozen we voor de steile kant, en gelukkig. We gingen tot het einde en alweer: je hebt het gevoel in een plaatje te lopen. Alleen de opdringerige verkopers zetten je met je voeten op de grond… Enkele stukken zijn echt steil, maar bij het stijgen geen probleem. We zijn tot het einde van het gerenoveerde stuk geweest. Fantastisch, je ziet die muur gewoon kronkelen van top tot top. En steeds: platte muur aan de chinese kant, kantelen naar de toenmalige Mongoolse kant. Ongelofelijk hoe ze dit zo lang geleden over zo’n afstand van 6000km konden maken … Terugkeren was voor mij persoonlijk wat zwaarder, sommige trappen zijn nl. waanzinnig hoog en smal, en met hoogtevrees lukt de afdaling niet altijd vlot. Maar we zijn dan wel beloond geweest met prachtige uitzichten… Vandaag op tv: ze doen hier de great wall marathon. Geschift gewoon…
Op de terugweg eerst wat simpele bewoning gezien. Allemaal in steen, maar naar het schijnt van binnen nogal simpel. Het relativeert het moderne beeld dat je in Beijing krijgt. Bob beweert dat de mensen in Beijing 10 jaar voor zijn op de rest, in Shanghai zelfs 20 jaar.
Dan weer de stad binnengereden, of ja, liever gezegd, -gekropen want zelfs op zondag is het hier een grote file. De bus zette ons af bij de winkelstraat. Naar het schijnt heeft de stad veel geïnvesteerd om deze tot de lokale Champs Elysee te maken. Het is dan ook gelukt, of in mijn ogen misschien nog eerder Tokio. Efkes rondgeslenterd: theeshop met demonstraties, speelgoedwinkel (Loeka zal content zijn), boekenwinkel (niets gekocht, wel fotoboeken bekeken: Bob toonde oa. Shanghai), en een winkel voor de lokale trouwcadeaus: schone shop stick serviezen. Je kan er echt fantastisch ver in gaan. Tot zelfs met zilveren uiteinden. Lijkt wel niet handig bij mijn ervaringen: hoe gladder de oppervlakken van de sticks, hoe moeilijker je eet.
Dan nog de food market bezocht. Het ziet er niet allemaal even appetijtelijk, maar is toch niet zoals ik me voorstelde uit de verhalen. Ik denk dat je daarvoor nog elders moet zijn.
Dan terug naar het hotel en daar gegeten. Bob kent onze naam “nasi goreng” niet, en je vindt het ook niet tenzij in het hotel. Heb het eens geprobeerd. Hij kende alle ingrediënten, maar at het nog niet zo.

24/5
Gisteren veel gewerkt en oa. een mammograaf laten afstellen door Planmed. ’s Avonds met Kristof gaan zwemmen. Dit was dan meteen de gelegenheid voor een schone anekdote. We wilden weer naar boven en Kristof had nog een lekkende zwembroek aan… Zwembad op +2. Lift weigerde ons naar boven te brengen en ging naar het gelijkvloers. Geen probleem, niemand te zien. Opnieuw gedrukt voor naar boven en rara, de lift ging naar de kelder, zonder dat we zelfs wisten dat er daar iets was… En oeps: de deur gaat open en daar staan we, voor enkel nicely dressed dames die uitnodigen voor de kelder-club annex afspraakplaats voor meisjes van lichtere zeden. Hzt moet een schoon zicht geweest zijn…
’s Avonds nog eens samen naar het gekende resto. Bobs laatste avond, dus zijn de dames een cadeau’ke gaan kopen. Wel grappig: ze namen een taxi, raakten verloren en belden Bob om weer op de juiste weg te raken… We wilden wel eens iets anders proberen, maar alles leek al te sluiten, dus gingen we maar weer naar het eerste resto…
Na het eten rustig naar het hotel, en we hebben eens de bar onder het hotel geprobeerd. Blijkbaar kan je er een kamertje apart huren voor karaoke, maar we gingen in de gewone bar. Ja, niet echt gewoon, we zijn niet echt gewend dat de dames van lichtere zeden voor het plukken zitten. Bob kreeg zijn cadeau: een nieuw bestek omdat hij van ons leerde hoe vork en mes te gebruiken.
Vandaag weer deftig doorgewerkt, en deze namiddag naar de prof die het project trekt. Discussie tss. hem en Chantal via een vertalende Agfa-man. Achteraf ook een uitleg aan de lokale fysicus over qc, geen grote discussie. Dan hop naar Herman Raets, de leider van Agfa “Aspac”. Eerst wat briefing in een spectaculaire binnenplaats van een hotel. Dan mochten we mee eten naar een “Frans resto”. Volledig volgens buffet. Lekker maar niet echt Frans, ook heel wat Aziatisch. Daarna nog door Thomas Lee meegenomen naar het sjieke Beijing hotel voor een afsluitend drankje. Bob zou het moeten weten…

25/5
Nog wat verslagen afgewerkt en dan zat mijn job erop. In de namiddag kon ik er alleen op uit trekken, en al bij mijn eerste bestemming probeerde de taxi chauffeur mij af te zetten. Ik wilde naar de tempel van de witte wolk, vlakbij het hotel en daar aangekomen vroeg de chauffeur 20 yuan. Omdat we al veel langere ritten deden voor dat geld en omdat hij geen meter gebruikte heb ik hem 10 yuan (basistarief) gegeven en ben uitgestapt. Dit wordt leuk de volgende dagen…
Prachtige tempel. Niet groot, maar indrukwekkend door zijn rust, en misschien ook omdat het mijn eerste tempel was. Wel enkele foto’s gemaakt waar niemand aan het bidden was. Weet niet of dit wel toegestaan wordt…
Dan naar de Temple of heaven. Een hele trot maar nu wel met meter. Onderweg aan een kruispunt vroeg een naburige taxichauffeur “where are you from”. Wow, een chauffeur die engels kent. Ik antwoordde Belisje, zoals mijn vader mij leerde. Het maakte indruk, en ik kreeg een lach als beloning…
Eenmaal binnen bij de tempel had ik het gevoel tss. duizenden chinese toeristen te lopen. Prachtige tempel, maar spijtig genoeg in de stellingen. Daardoor kon je er niet dicht bijkomen. Wel enkele andere gebouwen bezocht. Je kan er ook uren slenteren door de tuin.
En dan hop naar het hotel. De anderen waren er ook om de laatste avond “gepast” door te brengen. Naar een enorm modern winkelcomplex. We aten er garnalenrijst voor twee keer geen geld, misschien wel de lokale interpretatie van fast food. Als afsluit nog een fles wijn gedronken in de bar van het hotel. Niet slecht, maar niet echt was wij verwachtten van smaak.

26/5
Voor vandaag een trip geboekt naar Lama-tempel, panda garden en summer palace. Het was weer dezelfde gids van zondag. Een heel vlotte kerel, maar wel een aantal dezelfde grapjes…
Lama tempel was ook prachtig, en vooral de record boeddha maakte een grote indruk.
Efkes een commerciële stop. Silk carpets… Naar het schijnt heel chique, maar niet mijn smaak. Wel spectaculair hoe het kleur verandert naargelang de lichtinval.
Dan hop naar de panda garden. Naar het schijnt stelt de zoo hier niet veel voor (veel oude luie dieren in slechte huisvesting) behalve hun grote trots, de panda’s. Naar mijn gedacht was dit ook niet 100% wat wij verwachtten. De meeste waren gewoon aan het maffen, en dus zie je er als toerist niet veel meer van dan een grote pluche. Gelukkig toch nog een wakker exemplaar die deftig aan het knabbelen was. Mooi, en zoals de gids vertelt, ze eten net als ons, de mensen. Een van de Amerikanen maakte de snuggere opmerking “ze eten toch niet met chopsticks”…
Dan hop naar de volgende stop, de parelshop. Iedere groep mag een oester uitkiezen, iedereen mag gokken hoeveel parels erin zitten, en indien je wint krijg je een gratis product. Moeilijk als je nog nooit zo’n oester van dichtbij zag. Dit keer 27. Weer niets gekocht, en dan hop naar het aanpalend resto. Wel een veel beter dan op vorige trip. Zowel qua interieur als qua eten.
Daarna verder naar het zomerpaleis. Een prachtige tuin eerder dan een paleis. Vooral vanop het water heel schoon wegens gebouwen die tegen de wand van een heuvel gebouwd zijn. We vaarden met een drakenboot naar het andere uiteinde, met oa. een marmeren boot (dronk de engelse queen daar geen thee tijdens haar bezoek ten tijde dat vadre daar ook naartoe was?). We keerden te voet terug, en de keizerin wist wel hoe ze kon wandelen zonder last te hebben van de zon. Een enorm lange corridor met ieder kotteke met aparte schilderijtjes.
Weer in Peking stapte ik af aan Wangfujin shopping street. Behoorlijk gevaarlijk want ze verkopen er de cd’s en video cd’s aan een fractie van de prijzen bij ons.
Daarna gestapt richting de plaats van computershops. Zo heb ik enkele woongebieden te voet gekruist. Je wordt er raar bekeken, en ze denken allemaal dat je verdwaald bent. Ze bieden dan ook aan om je per riksja te vervoeren…
Dan met een voetgangersbrug over de ring, en dan was ik mijn weg efkes kwijt. Niemand kende er Engels, en ieder gesprek eindigde dat ze me wilden vervoeren op hun rieksja, maar dat is niet nuttig als ze niet weten waarheen (ze verstonden het zelfs niet als ik het op mijn kaartje met Chinese tekens aanduidde. Gelukkig passeerde een jong koppel dat al een eindje achter mij aan liep. De jongen kende wat Engels en kon wel helpen. Even verder kwam ik heel wat plantsoenen van kantoren tegen. Overal hondjes binnen de omheining en madammen die rustig meewandelen met hun beestje. Ook al gezien dat Friskies hier aan grote rekken hangen. Blijkbaar zijn huisdieren heel geliefd door de flatbewoners…
Bij de computerwinkels gemerkt dat de meeste al dicht waren. Toch nog enkele kleine kottekes. Een muis gevonden, en dan proberen ze je te verleiden om nog enkele dvd’s aan 2€ te kopen… Ook een portefeuille gekocht aan 2,5 €. Er niet aan gedacht om af te dingen, dus geen idee of ik in de zak gezet ben. Het was alleszins leder, dus zo erg zal het wel niet zijn…
En dan een taxi terug naar het hotel zoeken. Nummer een en twee weigerden, omdat zijn mijn papierke niet konden lezen. Ze zullen hier toch iets moeten doen aan het gezichtsvermogen ven de chauffeurs. Hoe kunnen die eigenlijk rondrijden???

27/5
Vandaag een relax dagje. Rustig ontwaken, sauna en dan ontbijt. Hop naar Tien An Men. Enorm plein. Enorme gebouwen ernaast.
Dan meegelokt door een studente uit Sichuan. Ik had al gehoord dat ze hier rondlopen om hun Engels te oefenen en toeristen te brengen naar een tentoonstelling van hun eigen schilderijen. Aangezien het gaat om studenten van het platteland is het nog geen ramp om van hen een schilderij te duur te kopen. Ieder schilderij heeft zijn symbolische betekenis. Ik kocht de zomer van haar vier seizoenen. Het betekent ijverig werken om het succes van de herfst te bereiken. Zij schatte mij al aan de herfst, omdat ik nu al naar China kon komen voor mijn werk. Dat ouder inschatten is ook typisch voor hier, omdat leeftijd absoluut geen taboe is. Hoe ouder, hoe meer respect je krijgt, dus mag je hier iedereen naar de leeftijd vragen… Ze maakte ook enkele naam-karakters op papier voor ons, Joeke en Jora. Telkens zette ze er ook een groot wens-karakter bij. Vond het happy family zo schoon dat ik haar liet dit op een mooie rol zetten.
Uit dankbaarheid wilde ze me nog wat begeleiden, en we gingen naar de silk street. Blijkbaar opent een chinees wel deuren naar goedkope prijzen… Een panda t-shirt en een zijden pyjama voor Loeka voor 15€, heel wat minder dan elders. Als afsluit vroeg ik of ze zin had om samen te eten, ook omdat ik al door had dat ze zich als student niet veel kon permitteren… Ze was heel enthousiast en we aten in iets authentieks. O.a. een prachtig gerecht met kip, pinda’s en prei in zoet-pikante saus. Voor haar was het uitzonderlijk om eens vlees te kunnen eten. Voor mij een manier om authentiek te eten met gezelschap en toch niet meer te betalen dan in het hotel. Ze vertelde ook dat ze al anderhalf jaar niet meer thuis was geweest omdat het een dure en lange reis is. Met de goedkoopste trein doe je er nog 36 uur over… Ik denk dat mijn geld voor het schilderij in goede handen is! Dan wilde ik verder naar de Pearl and Toy market. Ze waarschuwde voor pickpockets, want zij geraakte er haar gsm kwijt. Ze wilde een taxi voor mij regelen, maar dit lukte niet direct: er moest een VIP passeren, en voor tien minuten lag al het verkeer in de straten rond tien an men stil… Volgende maand zullen ze hetzelfde doen als onzen Albert hier passeert. Uiteindelijk kwam alles toch weer op gang, en kon ze een chauffeur uitleggen waar ik naartoe wilde. Ze gaf me nog e-mail adres mee en typisch: weer heel wat gelukcijfers achter de naam.
Op de markt vind je er echt van alles. Horloges, camera’s, valiezen, zijde, speelgoed, thermossen, parels, … Heel lastig. Je mag niet kijken, of ze denken dat je wil kopen… Toch enkele spullen gekocht, oa. een pyjama voor Jora. Ze begonnen aan 25€, en zeiden dat het zot was dat ik iets dergelijks kon kopen een 12€. Toen ik wegliep kreeg ik het toch aan die prijs…
Weer het verhaal van de taxichauffeurs die niet wilden rijden met meter. Ze wilde tegen 7€ naar het hotel omdat de meter te duur is. Uiteindelijk toch een met meter en rara: 2€…