Weer eens grote discussie in de media. Een of andere politica heeft uit humanitaire reden een weeskind "gehaald" uit Afrika, is dit kind aan het verzorgen, en zal de adoptie regelen terwijl het kind reeds bij haar is.
Reactie van "gewone" mensen die willen adopteren is dat mevrouw zich beter voelt dan de rest en door haar functie de lastige procedure kan omzeilen. Ik heb het gevoel dat ze misschien van de gelegenheid gebruik moeten maken om hun discussie om te keren.
Ik heb geen sympathie voor mevrouw (ik had er nog nooit van gehoord, en weet zelfs niet bij welke partij ze hoort), maar ik ben ervan overtuigd als ze reeds 3 of 4 eigen kinderen deftig aan het opvoeden is, dat een kindje erbij geen fundamentele reden is om haar capaciteiten als toekomstige ouder in vraag te stellen.
Men zou beter eens de vraag stellen, of het nodig is om voor toekomstige adoptie-ouders strenger te zijn dan voor toekomstige natuurlijke ouders. Ik ben ervan overtuigd dat zelfs als er geen strenge adoptie-eisen zouden bestaan, dat er minder adoptiekinderen in onverantwoorde gezinssituaties zouden terecht komen dan nu natuurlijke kinderen. Bij adoptie zal er sowieso rompslomp met papieren zijn, en alleen wie het echt wil zal zich daaraan wagen. Voor het starten met natuurlijke kinderen wordt geen enkele eis gesteld. Alleen als het echt misloopt kunnen er procedures starten om de kinderen weg te nemen uit probleemgezinnen en te "plaatsen".
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
2 opmerkingen:
Ik denk dat we hier een onderscheid moeten maken tussen 2 zaken. Enerzijds de discussie of desbetreffende politica het op die manier had moeten aanpakken, zelf zeer goed wetende dat er spelregels vastliggen. Wat dat betreft vind ik het een vorm van machtsmisbruik. Anderzijds heb je dan het bijna roosteren van potentiele adoptie-ouders terwijl er inderdaad voor het gewone ouderschap niet veel meer van je verwacht wordt dan met 2 zijn. Ik vind de aanpak en wat men wil weten soms op het gortige af, maar anderzijds: je *hebt* dan eens de kans om er wat zekerder van te zijn dat zo'n kind goed terecht komt en op een aantal zaken al te anticiperen, dus ik ben er ook niet echt tegen. Als er geen controle op is ontstaat er gegarandeerd een handel in met een hoop mensen met slechte bedoelingen. En dat zie ik toch ook niet zitten. Maar je hebt wel een punt als je over ouders spreekt die zich al (meermaals) bewezen hebben. Het feit dat je voor 3 adoptiekinderen 3x door die hele procedure heen moet is onzin - dat men gewoon een diff tussen de actuele en de vorige situatie trekt en daar even naar kijkt lijkt me logisch, maar alles opnieuw doorlopen is inderdaad belachelijk en het in twijfel trekken van de bedoelingen en capaciteiten van ouders die hard hun best doen.
Wat dat machtsmisbruik betreft, ik vind het gewoon onzinnig dat er lastige procedures bestaan, en mijn mening geldt zowel voor mevrouw als voor elke andere kandidaat-ouder.
Iedereen gelijk voor de wet zou ook op het recht op kinderen moeten slaan. Een lichte procedure om de ergste gevallen van adoptie- en natuurlijke ouderschappen uit te filteren zou voldoende mogen zijn. Spijtig genoeg is dat niet in praktijk te brengen voor natuurlijke ouders, en moet iedere controle na de feiten...
Als mevrouw daar een kind in nood ziet, versta ik wel dat ze alles probeert. Toevallig gaat het voor haar gemakkelijker. Het lijkt een beetje als een voorval efkes terug. De kleine valt en we gaan naar de huisarts omdat de voet een rare vorm heeft. We werden doorverwezen naar spoed, maar aangezien ik toen op GHB werkte, vroeg ik om niet naar Tienen maar naar GHB gestuurd te worden.
Natuurlijk kom je er dan een bekende verpleegkundige tegen, en die regelt dat de foto genomen kan worden, zonder dat je moet wachten zoals iedereen anders voor dat de papierwinkel eerst in orde is. In een geval van nood kan ik je verzekeren dat je je middelen gebruikt en geen vragen stelt over is dat nu wel 100% correct.
Een reactie posten